Merijn Oudheusden

De spelers doen de Coopertest. Er staat een JVC Boomblaster langs de kant en de piepjes slaan monotoon aan.
Net zo monotoon bewegen de spelers zich. Ik ben benieuwd hoe dat zometeen in de training er aan toe gaat.
Zoals het er nu uitziet is die orenwassing van afgelopen zondag nog steeds bezig in de koppies.
En zondag wacht Vitesse uit. Tijd voor omschakeling, want het is vandaag al woensdag.
Na de test lopen de spelers naar het andere veld.
Ze zijn altijd zoveel jonger en kleiner van stuk als je ze live ziet in plaats van op het scherm.
Sommigen kijken op, maar de meesten zijn in zichzelf gekeerd.
Een stilte waarvan ik me afvraag wat die in zich draagt.
Het is nog maar de start van het seizoen en de spelers kennen elkaar en de trainer nu net drie maanden.
Zou dat het zijn onwennigheid? Of is een ieder vooral bezig met zichzelf met de vraag of hij nu zal spelen na zondag?
Feit is dat tweederde van de spelers is vertrokken en er een heel elftal aan nieuwe spelers is aangetrokken.
Hoe goed kun je 22 andere mannen leren kennen in zo’n korte tijd.
Laat staan gezamenlijk als team een topprestatie neerzetten?
En als het eerste elftal ook nog eens keer in wisselende samenstellingen speelt,
is het wellicht logisch dat een orenwassing erbij hoort in deze fase.
Twee rondo’s schreeuwt de trainer. De spelers worden nu wat enthousiaster en als na deze oefening het afwerken op goal is en één van de
nieuwe mannen kort op elkaar twee schitterende goals maakt klinkt er gejuich.
Het plezier is niet weg dus, maar de serieuze ondertoon blijft.
Het is zondag de wedstrijd start, spannend!
De commentator na 20 minuten: “Er wordt gespeeld in een vreselijk laag tempo door beide ploegen.
Beiden stralen weinig zelfvertrouwen uit en zijn bang om fouten te maken en dan zal je zien dat dit juist gebeurt.”
Het wordt 1 – 1 en de wedstrijd is afgezien van de laatste 10 minuten vooral een tactisch schaakspel geworden waarin
behoudendheid en niet verliezen de hoofdrol lijken te spelen.
Ik reflecteer en plaats mezelf in de schoenen van de coach.
Hoe zou ik dit aangepakt hebben in die week na de orenwassing?
Maandag uitlopen en beelden laten zien van wat er mis ging. Allereerst persoonlijke onvrede laten uitspreken eerst in groepjes van twee en dan plenair.
Vervolgens ze in groepjes van drie zelf met analyses laten komen en hun oplossingen voor as zondag.
Dus eigen verantwoordelijkheid en leiderschap nemen en ze laten samenwerken in het woord.
Deze analyses en oplossingen stroomlijnen tot een eenduidige aanpak die wordt gedragen door het ‘hele’ team.
Vanaf dinsdag wil ik vervolgens weer lol zien!! Geen lange gezichten, maar plezier. Het is een spel, we maken fouten en die zijn er om van te leren.
Dit hebben we maandag gedaan en nu richt ik mij op het empoweren van die spelers die niet goed in hun vel zitten.
Ik doe oefenvormen waarin samenwerking centraal staat en inspireer ze om elkaar op positieve manier te coachen.
Niet tegen elkaar maar met elkaar.
Als elk afzonderlijk teamlid zich gezien voelt en het naar zijn zin heeft zal dat het geheel enorm positief beïnvloeden.
Deze Teamspirit aanpak en de focus op plezier blijf ik elke dag inzetten als de basis van wat we die dag trainen.
En natuurlijk mag er dan ook op het scherpst van de snede gespeeld worden.
Ik zal ze allemaal aanspreken omdat ik wil weten wat er omgaat in die mannen. Ik wil dat ze het naar hun zin hebben hier.
Ik zal ze vragen welk resultaat ze as zondag graag willen zien en de gemiddelde uitkomst op een groot bord zetten.
Om dit vervolgens ook weer los te laten en samen te genieten van dit geweldige spel dat voetbal heet.
Want als er plezier is en doen waar ze van genieten dan volgt resultaat vanzelf.
Hoe pak jij dit aan?

Wat ben jij mager in je gezicht denk ik en zeg ik tot mijn schrik.
Gelukkig is Pieter niet zo snel geraakt. “Ja”, zegt hij vrolijk, “ik doe vier keer in de week een half uur Sport Out.”
“Sport Out??!”
“Ja je weet wel intervaltraining. Vijf keer sprintjes trekken, beetje joggen, opdrukken, buikspieren, rekstokheffen.”
“ Je bedoelt aan een rekstok hangen en dan jezelf ophijsen?”
“ Ja precies, eerst kon ik dat maar één keer en dan merk je na een paar weken dat het wel negen keer lukt.
Dat voelt toch wel lekker, dan weet je dat je spieren kweekt.”
Ik: “ En daarom ben je zo afgevallen?”
“Ja! Nu weer gezond eten en dan kom ik weer op gewicht, want de spieren gaan steeds zwaarder wegen.”
Ik kijk naar zijn t-shirt. Ik kan nog geen Ronaldo torso ontdekken, maar geef hem het vertrouwen.
Hij zet me aan het denken. Ik las laatst een artikel dat we allemaal structureel te weinig aan beweging doen.
Ons lichaam is van oudsher gemaakt om heel veel te lopen, in bomen te klimmen, voedsel uit de aarde te graven, dingen op te tillen, neer te zetten.
En dan niet overmatig zoals het tillen in de bouw, maar als een natuurlijke manier van leven, gewoon ons lichaam gebruiken.
Ik ben er op gaan letten: Hoe vaak neem ik de lift of roltrap in plaats van de trap? Hoe vaak ga ik nog wandelen? Hoe vaak gaan er weken voorbij dat ik niet dans, toch mijn passie?
En ja hoe ik soms zoveel weerzin voel om iets op te rapen van de grond.
Of hoe ik uitgeblust op de bank ga zitten als ik terugkom met de auto van mijn werkdag, waar ik voornamelijk op een stoel achter de computer zit??!
Opstaan denk ik en ik voel als het ware de pijn in mijn onderrug aangaan.
Alsof hij mijn gedachten leest zegt hij: “Het startte allemaal vanwege mijn liesbreuk hè.
Mijn werk is veel zitten en weinig bewegen. Op een gegeven moment hoorde ik over Augusto.
Hij hielp mensen zoals ik die al jarenlang rondlopen met een lichamelijke klacht.
80 Jaar is ie. Ik liep zijn kamer binnen en hij zei: “ Last van je onderrug?” Ja zei ik, door mijn lies.
Kom maar hier zei hij. Hij kneep in mijn kuiten en die voelden hierna de hele dag loodzwaar.”
Aha denk ik, je gaat je lijf voelen.
Pieter vervolgt; “ Hij vertelde me dat ik op mijn houding moet letten. Recht zitten, recht staan en lopen.
Het maakt echt verschil.”
Mijn gedachten blijven hangen bij het voelen van je lichaam.
Ik ontdekte namelijk dat als de overbelaste pees in mijn lies weer opspeelde dat dit mij meteen hielp.
Ik ontspan mijn buik, haal bewust adem tot diep in mijn buik en richt mijn aandacht op de pijn.
Na 4, 5 minuten is de pijn meestal weg. Het is alsof mijn lichaam me een signaal geeft:
Merijn, mooi al die gedachten, maar nu aanwezig zijn in dit moment, voel je lichaam.
Als ik dit doe en bewust ook mijn buik ontspan, voel ik me eigenlijk altijd prettiger.
Pieter heeft me een mooie spiegel voorgehouden. Vier keer per week een half uur is te doen en ik voeg daar dan zelf nog een snufje
bewustzijn van mijn ademhaling aan toe
En terwijl ik dit schrijf voel ik mijn buik en realiseer ik me dat deze al die tijd tijdens het typen gespannen was.
Ik ontspan me nu dieper terwijl ik dit typ en voel mijn buik langzaam ontspannen.
Er is nog een weg te gaan.
Voor nu, dankjewel Pieter en jij voor het lezen van mijn eerste blog.
Geniet van je dag!

The rhythm of the tongue brings wordless music into the air; it is in poetry that the human essence is refined to such ritualistic purity. It’s in the steady beats, the sonorous rise-and-fall of speech; for a moment it appears as if all the mysteries of the world have unlocked themselves to our private view.