Wat ben jij mager in je gezicht denk ik en zeg ik tot mijn schrik.
Gelukkig is Pieter niet zo snel geraakt. “Ja”, zegt hij vrolijk, “ik doe vier keer in de week een half uur Sport Out.”
“Sport Out??!”
“Ja je weet wel intervaltraining. Vijf keer sprintjes trekken, beetje joggen, opdrukken, buikspieren, rekstokheffen.”
“ Je bedoelt aan een rekstok hangen en dan jezelf ophijsen?”
“ Ja precies, eerst kon ik dat maar één keer en dan merk je na een paar weken dat het wel negen keer lukt.
Dat voelt toch wel lekker, dan weet je dat je spieren kweekt.”
Ik: “ En daarom ben je zo afgevallen?”
“Ja! Nu weer gezond eten en dan kom ik weer op gewicht, want de spieren gaan steeds zwaarder wegen.”
Ik kijk naar zijn t-shirt. Ik kan nog geen Ronaldo torso ontdekken, maar geef hem het vertrouwen.
Hij zet me aan het denken. Ik las laatst een artikel dat we allemaal structureel te weinig aan beweging doen.
Ons lichaam is van oudsher gemaakt om heel veel te lopen, in bomen te klimmen, voedsel uit de aarde te graven, dingen op te tillen, neer te zetten.
En dan niet overmatig zoals het tillen in de bouw, maar als een natuurlijke manier van leven, gewoon ons lichaam gebruiken.
Ik ben er op gaan letten: Hoe vaak neem ik de lift of roltrap in plaats van de trap? Hoe vaak ga ik nog wandelen? Hoe vaak gaan er weken voorbij dat ik niet dans, toch mijn passie?
En ja hoe ik soms zoveel weerzin voel om iets op te rapen van de grond.
Of hoe ik uitgeblust op de bank ga zitten als ik terugkom met de auto van mijn werkdag, waar ik voornamelijk op een stoel achter de computer zit??!
Opstaan denk ik en ik voel als het ware de pijn in mijn onderrug aangaan.
Alsof hij mijn gedachten leest zegt hij: “Het startte allemaal vanwege mijn liesbreuk hè.
Mijn werk is veel zitten en weinig bewegen. Op een gegeven moment hoorde ik over Augusto.
Hij hielp mensen zoals ik die al jarenlang rondlopen met een lichamelijke klacht.
80 Jaar is ie. Ik liep zijn kamer binnen en hij zei: “ Last van je onderrug?” Ja zei ik, door mijn lies.
Kom maar hier zei hij. Hij kneep in mijn kuiten en die voelden hierna de hele dag loodzwaar.”
Aha denk ik, je gaat je lijf voelen.
Pieter vervolgt; “ Hij vertelde me dat ik op mijn houding moet letten. Recht zitten, recht staan en lopen.
Het maakt echt verschil.”
Mijn gedachten blijven hangen bij het voelen van je lichaam.
Ik ontdekte namelijk dat als de overbelaste pees in mijn lies weer opspeelde dat dit mij meteen hielp.
Ik ontspan mijn buik, haal bewust adem tot diep in mijn buik en richt mijn aandacht op de pijn.
Na 4, 5 minuten is de pijn meestal weg. Het is alsof mijn lichaam me een signaal geeft:
Merijn, mooi al die gedachten, maar nu aanwezig zijn in dit moment, voel je lichaam.
Als ik dit doe en bewust ook mijn buik ontspan, voel ik me eigenlijk altijd prettiger.
Pieter heeft me een mooie spiegel voorgehouden. Vier keer per week een half uur is te doen en ik voeg daar dan zelf nog een snufje
bewustzijn van mijn ademhaling aan toe
En terwijl ik dit schrijf voel ik mijn buik en realiseer ik me dat deze al die tijd tijdens het typen gespannen was.
Ik ontspan me nu dieper terwijl ik dit typ en voel mijn buik langzaam ontspannen.
Er is nog een weg te gaan.
Voor nu, dankjewel Pieter en jij voor het lezen van mijn eerste blog.
Geniet van je dag!